Tu jest ta cienka linia, której przekroczyć nikomu nie wolno, bo za taką linią kryje się dyktatura. Być może mamy do czynienia z systemowym pogwałceniem tajemnicy adwokackiej w Polsce. Konsekwencje dla zaufania do systemu prawnego, do państwa, będą kolosalne. Rehau należy do jednych z lepszych profili do produkcji okien. Ma kilka profili 3 komorowy Basic (do domku trochę za słaby), Thermo 60mm (minimum do domku) Thermo 70 (optymalny) i Brilant najlepszy z produktów (najdroższy). Miałem dużo do czynienia z tym profilem i w porównaniu z. So, 30-04-2005 Forum: Budowa i remont - Re: okna REHAU Musisz przetłumaczyć "PRZYJDĘ I SPRAWDZĘ" z polskiego i użyć poprawnie w zdaniu? Poniżej znajduje się wiele przetłumaczonych przykładowych zdań zawierających tłumaczenia "PRZYJDĘ I SPRAWDZĘ" - polskiego-angielski oraz wyszukiwarka tłumaczeń polskiego. Przetłumacz na język angielski poniższe zwroty: - Dobrze, już podaję - Przyjdę już niedługo - Niewiem czy ma… Natychmiastowa odpowiedź na Twoje pytanie. zuzannak2002 zuzannak2002 Aluminium ok. 200 W/ (m·K) stal ok. 55 W/ (m·K) dla porównania drewno w zależności od gatunku, ale w okolicach 0,2 W/ (m·K) Pełna zgoda jeśli chodzi o trwałość. Odpowiednio zabezpieczone aluminium przetrwa znacznie dłużej niż drewno. Jest też zdecydowanie mniej podatne na odkształcenia. I zapewni większa wytrzymałość. Odległość zaś od okien i drzwi wejściowych wyniosła odpowiednio 11,0 m i 14,0 m. Zgodnie z § 23 ust. 1 rwt, (Rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie), odległość miejsc na pojemniki i kontenery na odpady stałe powinna wynosić co najmniej 10 m od okien i drzwi do budynków U mnie też okna płyną, mimo, że mam nawiewniki i je rozszczelniam. Powiedzie mi w takim razie, dlaczego okna nie płyną u moich staruszków? Nie mają nawiewników, mają słabą wentylacje i zepsute termostaty w kaloryferach. Dziś odwiozłem ich do domu, w mieszkaniu sauna a okna suchutkie. Ja miałbym kałuże. A właściwie o tym, choć nie do końca. Przed nami ostatnia prosta do Świąt Bożego Narodzenia. Im mnie dni pozostaje, tym większa wokół mnie ilość samozwańczych malkontentów. Bo przecież tyle trzeba zrobić. Uwielbiam przedświąteczne memy: A czy Ty umyłeś już dla mnie okna – pyta w jednym z nich Jezus. Resort sportu zapłaci 75 tys. zł za badanie naszej aktywności fizycznej. Ankieterzy zapytają 2 tysiące Polaków m.in. o pracą, o to, jak często zamiatają, zmywają podłogę czy myją okna. Legalne - chyba tak. Może zacznij od rozmowy z sąsiadem, czy może pokazać Ci co z tych kamer widać, bo masz wrażenie że Cie podgląda lub czy może zmienić ustawienie kamer. Wtedy może poznasz jego powody i będziesz mógł wybrać najlepszą dla Ciebie metodę ich rozwiązania. 51max. yJjll1. Data dodania: 2019-10-17 13:05:53 Tagi: #Przyjdę #i #sprawdzę #Ivonka #Perspektywa #mógłbym #lęk #babci... #Bundych #korumpuje #wracasz #Promocyjne #guma... #mechanika... #green #Trolling #Pamiętacie #para Ilość wyświetleń obrazka: 1025 REKLAMA Wróc na stronę głównąZobacz także: PROCHY MOJEGO DZIECIŃSTWA Problemy 12 latków Kiedy długo nie pojawiasz się na zajęciach Wymarzony autobus Kiedy niewyspany siedzisz w 1 ławce Legginsy są fajne Kiedy otwierasz piekarnik... Najlepiej Metoda na brudasa REKLAMA Ludzi online: 3959, w tym 84 zalogowanych użytkowników i 3875 gości. Wszelkie demotywatory w serwisie są generowane przez użytkowników serwisu i jego właściciel nie bierze za nie odpowiedzialności. W tym roku okres świąteczny uczy mnie przede wszystkim pokory… A zaczęło się nie tak najgorzej - od choroby Dziobalindy. Zachorowała na tydzień przed świętami, tak więc wylądowałam na zwolnieniu, w domu. Co się nawet dobrze poskładało, bo gdy ona odsypiała gorączkę, ja spokojnie mogłam zacząć sprzątanie i przygotowania do Świąt. Około środy było wręcz idealnie - kontrola u lekarza wykazała, że Dziobalinda zdrowieje, w domu już pachniały poprane zasłony, a do tego udało mi się w nagłym spazmie pracowitości odmalować ścianę w kuchni, co to się do niej zabierałam już od grudnia. Było po prostu – pięknie! Mimo tego, że rzeżucha krzywo wyrosła, a podłogi zabrudziły się dokumentnie w 5 minut po umyciu. I jeszcze tej samej nocy, w środę, Giganna obudziła się z wysoką gorączką. A potem posypało się po kolei. Giganna pochorowała się mocniej, niż Dziobalinda, a do tego później. Stało się jasne, że nie będziemy mogli pojechać w pierwszy dzień Świąt na rodzinne spotkanie do mojej mamy. Rodzinne wyjście do kościoła w Wielki Piątek też okazało się niemożliwe. Ba! Nie udało nam się nawet pójść „na raty” na żadne z dwóch nabożeństw - chora Giganna była w tak złym nastroju, że nie schodziła mi z rąk cały dzień, a Mąż ze zmęczenia… zasnął. Szczęśliwie w tym roku radiowa Dwójka transmitowała wieczorem wielkopiątkowe nabożeństwo z naszego kościoła. Usiedliśmy więc do zdobienia pisanek i słuchaliśmy. Nie powiem, że udało nam się wysłuchać w ciszy i skupieniu całego nabożeństwa. Ale i tak wysłuchanie go przyniosło mi spokój i … nadzieję. Stanęła mi przed oczami sceneria Golgoty. Zabrzmiały mi w uszach słowa pastora o rozpaczy i poniżeniu, jakiego doznał Chrystus tego dnia. I o nadziei. Bo przecież trzeciego dnia - wstał z martwych! A pierwsze osoby, którym się ukazał, to były proste kobiety, które nic wielkiego zrobić nie mogły, ale chciały po prostu, z miłości i szacunku, obmyć i godnie pogrzebać Jego ciało. I dotarło do mnie - przecież On nie przychodzi tylko do tych, którym się wszystko udaje, którzy są na tip top, idealni, poukładani. Do mnie też przychodzi! Przecież przychodzi do wszystkich - i do tych prostych, tych, niewidocznych, tych, co czasem czują się… nieważni. Do tych, którym się nie udaje idealnie, mimo starań, a czasem nie udaje się wcale. Do tych, którzy czują się nie dość dobrzy, zmęczeni, chorzy, opuszczeni, poniżeni. On też tego samego doświadczył, też tak się czuł… i nadal w tym naszym smutku, zmęczeniu i strachu, że nie jesteśmy dość dobrzy, jest z nami. I chce nam dać poczucie, że jesteśmy kochani tacy, jacy jesteśmy. Że możemy liczyć na Jego opiekę i wsparcie. Że nadejdzie dzień, w którym spotkamy się już bez tych ziemskich obciążeń. I będzie po prostu - pięknie. Tego Wam, wszystkim, życzę z okazji Świąt Wielkanocy. Nadziei i poczucia, że jesteście ważni i kochani, tacy, jacy jesteście. I siły, żeby odradzać się wciąż no nowo, mimo naszych zwyczajnych, ludzkich słabości. I dużo Bożego błogosławieństwa. Radosnych Świąt! Giotto di Bondone (1267-1337), Cappella Scrovegni a Padova, Ascension 4 kwietnia 2015 Dla domu, Dodatki Chciałabym wyzbyć się wstydliwego nawyku, jakim jest używanie wulgaryzmów. Naprawdę zależy mi na tym, aby nie przeklinać. Ale czasami po prostu się nie da. Nie zliczę epitetów, próbujących wydostać się z moich ust, zwłaszcza w okolicy katolickich świąt, kiedy zmuszona jestem uczestniczyć w ferworze przygotowań do polskiego ,,zastaw się, a postaw”. Obserwując poczynania niektórych osób, łapię się za głowę, próbując odnaleźć sens w zaciąganiu kolejnych pożyczek na sfinansowanie ,,prezentów od zajączka”, celebrowaniu rodzinnych zakupów tuż przed zamknięciem sklepów w Wielką Sobotę, obżarstwie, kończącym się wezwaniem karetki lub wizytą na pogotowiu. Nie odpowiadam na pytania, dotyczące ilości okien, które umyłam tuż przed Wielkanocą. Nie biorę udziału w konkursie na najpiękniej przystrojony i wypełniony po brzegi smakołykami wiklinowy koszyczek. Wspomniane ,,naczynie” jest moim równolatkiem, lecz próżno szukać w nim cukrowych baranków, miniaturowych kurczaków czy Kinder Niespodzianek. Zdezelowany egzemplarz poddany został niewyszukanej reanimacji. Dawną świetność próbowałam przywrócić mu za pomocą łodyżek z soczyście zielonymi liśćmi bukszpanu i śnieżnobiałą wstążką. Cóż, nie będę ukrywać, że efekt moich starań wypadł dość żałośnie. Nadia przespała poranne kolorowanie jajek. Tym razem poszłam na łatwiznę. Jestem na bakier z ekologią. Zabrakło mi cebulowych łupin, szpinaku oraz buraków, których soki nadałyby owalnym skorupkom naturalnych barw. Całe szczęście, że Młoda w porę zasiała w plastikowej doniczce rzeżuchę. Jeden małokaloryczny akcent jest wręcz mile widziany na świątecznym stole. Nie wiem w którym momencie wyłączyłam się z celebrowania, przeżywania, współbiesiadowania. Wracając z pracy nocnym autobusem, spostrzegłam starszą kobietę, z czułością tulącą do siebie badyle z kolorowymi trawami i kiczowatymi ozdobami. Wówczas dotarło do mnie, że zapomniałam o palmowej niedzieli. Tydzień w służbowym uniformie potrafi sprawić, że dni zlewają się z sobą, a człowiek traci poczucie czasu, odliczając godziny od początku do końca zmiany. Mimo wszystko wygospodarowałam dłuższą chwilę na przedświąteczne zakupy, starając się nie wspomagać handlu w najgorętszym okresie, szanując pracujące w pocie czoła kasjerki, coraz częściej winne grosika, rzucającym stówami klientom, omijając wolno toczące się na wyeksploatowanych kółkach sklepowe kosze, miarodajnie wypełniane różnorodnymi wiktuałami. Nawet w takich dniach, które teoretycznie powinny otwierać ludziom serca, pobudzać uśpioną empatię, o rodzinną atmosferę dba cyfrowa telewizja, nadająca mniej lub bardziej docenione przez krytyków hity, z głośników w marketach płyną komunikaty, informujące o skróconych godzinach pracy osób, które również chciałyby wrócić o normalnej porze do swoich bliskich, ale nie mogą, ponieważ panu X i pani Y w ostatniej chwili przypomniało się o niewystarczającej ilości płynnych procentów, tortowej mące czy o dwudrzwiowej lodówce, będącej obiektem marzeń, dumy czy też sąsiedzkiej zazdrości. Nie życzę Wam wesołych, ponieważ dobry nastrój, niczym mydlana bańka, może pęknąć na skutek stresu, przemęczenia, kumulujących się w ciągu tygodni poprzedzających święta, znajdujących ujście w nieodpowiednim momencie. Nie życzę Wam mokrych, gdyż sama nie lubię uczucia, kiedy ktoś wylewa na mnie wiadro zimnej wody (w przenośni i w dosłownym znaczeniu) i nie daję wiary ludowym przesądom. Nie życzę Wam smacznych, obfitych w ciężkostrawne, aczkolwiek pyszne dania, bo zapewne nie zadbaliście o dodatkowy blister tabletek na dolegliwości żołądkowe. Mam nadzieję, że przez ten weekend odnajdziecie choć chwilę świętego spokoju na własne przyjemności, przemyślenia czy celebrowanie ciszy. Nie mam pojęcia kto jest autorem wklejonej grafiki… li_liaW październiku 2010r. zostałam mamą. Od tamtej pory godzę domowe i macierzyńskie obowiązki ze swoją pasją- pisaniem. Klawiatura jest moją najlepszą przyjaciółką. Piszę, ponieważ czuję potrzebę okiełznania myśli za pomocą liter.